معماري آمريكايي

معماري آمريكايي، معماري است كه در كشورهاي مستعمره ي اروپايي در آمريكا و متعاقب

آن در ايالات متحده گسترش يافت.  چنين توسعه اي دوره ي زماني در حدود 5 قرن را پوشش مي دهد

كه در سال 1565 با تأسيس كليساي سنت آگوستين در فلوريدا، استقرار انگليسي ها بر امتداد

ساحل آتلانتيك در 1585 و سكونت اسپانيايي ها در نيومكزيكو در سال 1589، آغاز مي شود.

ساكنين فرانسوي، سوئدي، هلندي، آلماني و اهالي از كشورهاي ديگر نيز طي سالهاي 1600 از راه رسيدند.

تاريخ كامل ساخت و ساز در جايي كه سرانجام تبديل به ايالات متحده شد، به 10 هزار سال پيش باز مي گردد،

اما ساكنين اروپايي عموما بسياري از سنت هاي ساختمان سازي مردمان بومي آمريكايي را ناديده گرفتند.

بيش از 5 قرن پس از مهاجرت اروپايي ها به آمريكا، سنت هاي ساختمان سازي آنان به تدريج بازسازي

و بازتعريف شد. با فرا رسيدن قرن 19 اين شكل از ساخت بنا به عنوان سنت ساخت و ساز

متمايز آمريكايي پديدار شد. هر يك از مستعمرات اروپايي در آمريكاي شمالي سنت هاي متداول

خودشان در ساخت و ساز را توسعه بخشيدند.

نوآوريهاي تكنولوژيكي قرن 19 و همچنين گسترش راه آهن، امكان رشد سريع غرب و غرب ميانه را فراهم آورد.

اين امكان وجود داشت كه قطعات ساخت ساز توليد انبوه كه در شرق توليد مي شدند را از طريق كاتالوگ ها

سفارش داد و بوسيله خط آهن به غرب منتقل كرد. آتش سوزي بزرگي در سال 1871 ناحيه ي مركزي شيكاگو،

ايلينويز، را تخريب كرد و فرصت هاي ساختمان سازي براي معماران آمريكايي فراهم آورد

كه طي 25 سال پس از اين حادثه اولين آسمانخراش ها را بوجود آورند. اين سبك ساختماني

كاملا جديد كه در ايالات متحده شكل گرفت، از اواخر سال هاي 1800 تا 2000 بر معماري

در سراسر دنيا تأثير گذار بود. طي قرن 20 معماران و مقاطعه كاران در ساخت بلندترين آسمانخراش ها

رقيب يكديگر شدند، رقابتي كه تا امروز نيز ادامه دارد. شيوه ي منحصر به فرد ديگري از ساختمان سازي

كه در آمريكا گسترش يافت خانه ي حومه اي تك خانواري بود – بناي مجزا و يا مستقلي كه در تقابل

با خانه ي حومه ي شهري غير مستقل و يا نيمه مستقل همگاني در مناطق ديگر است.

اين سبك نيز بر معماري در خارج از مرزهاي ايالات متحده تأثير گذار بود.

مهاجرت معماران اروپايي طي سال هاي 1930 و 1940، مدرنيسم اروپايي را به آمريكا آورد

و در نيمه ي دوم قرن 20 آمريكا بدل به قدرت اصلي در معماري شد. با نزديك شدن به اواخر

سال هاي 1900 و اوايل 2000، معماران آمريكايي در سرتاسر كره ي زمين فعاليت داشتند،

اين در حالي بود كه معماران ژاپني و اسپانيايي، كه تنها به عنوان دو نمونه ذكر مي شوند،

به خاطر ساخت و ساز هاي عمومي مهم در ايالات متحده كميسيون دريافت مي كردند.

نوآوري و سنت:

معماري آمريكا در سال هاي ما بين 1890 و 1920 تحت تسلط معماران آموزش ديده ي دانشگاهي،

قرار داشت، يعني بسياري از آنان كه در فرهنگستان تحسين برانگيز هنرهاي زيباي (Ecole des Beaux-art)

پاريس درس خوانده بودند. دانش آنها از تاريخ معماري نسبت به بسياري از معماران قبل يا بعد از آنان،

پيشي گرفت، اما آنها اين علاقه مندي به گذشته را با قابليت طراحي بناهايي تركيب كردند كه كاملا مطابق

با نيازهاي زمانشان بود. اين معماران از كارخانه داراني حق الزحمه دريافت كردند كه پيش از برقراري ماليات

بر درآمد شخصي در ايالات متحده در سال 1913، به ثروتي هنگفت رسيده بودند. اين متقاضيان اقامتگاههاي

مجللي را هم در حوزه هاي همسايگي مسكوني جديد

شهر هاي صنعتي ( مانند خيابان پنجم در نيويورك سيتي و خيابان Prairie در شيكاگو)

و هم در جزاير تابستاني ممتاز       (همچون  نيوپرت (Newport)، رود آيلند (Rhode Island)،

بار هاربر (Bar Harbor) و ايالت مين (Maine) ) ايجاد كردند.

اين خانه هاي با شكوه موضوعاتي براي صحبت از " مصرف آشكار " (consumption conspicuous) بودند،

به گونه اي كه طولي نكشيد اقتصاددان آمريكايي تورستن وبلن (Thorstein Veblen) اين فرآيند

را نمايش خودنمايي ثروت در آن دوران نام نهاد. ريچارد موريس هانتِ (Richard Morris Hunt) معمار،

كه در پاريس تحصيل كرده بود طراحي برخي از اين خانه هاي مجلل، بويژه براي خانواده ي وندر بيلت (Vander bilt)

را بر عهده گرفت. او براي كورنليوس وندر بيلت دوم (Cornelius Vanderbilt II) قصر تابستاني بزرگ ايتاليايي مربوط

به عهد رنسانس با نام موج شكن ها (Breakers) (1895-1892) را در نيوپُرت طرح ريزي كرد. براي جرج واشنگتن

وندر بيلت، هانت يك قلعه ي فرانسوي بزرگ عهد رنسانس با عنوان بيلتمور (Biltmore) (1895-1888)، طراحي كرد

كه هم اكنون توسط باغ رسمي (formal garden) در آشويل، كاروليناي شمالي، محاط شده است.

اين چنين نمايشي از فراواني بي حد و حصر علاوه بر مضطرب ساختن برخي از جامعه شناسان،

براي شمار ديگري از آمريكايي ها الهام بخش تلاش براي دستيابي به اين روياي آمريكايي شد.

جنبش مدرن:

از سال 1910 بدين سو، گروه كوچكي از معماران در اروپا نوعي از معماري بسيار ناب و به لحاظ عملكردي

مؤثر را توسعه بخشيدند كه تمامي تزئينات را به صورت مجازي آشكار ساخت. اين نوع معماري زاهدانه،

جذابيت را در ايالات متحده محدود ساخته بود، اگر چه تعداد اندكي از معماران در نيويورك، شيكاگو و لوس آنجلس

به طور مستقل تفسير خود از اين معماري مدرن را گسترش دادند. از ميان اين گروه شناخته شده ترين ها اروينگ

جيل (Irving Gill)، رودولف سيندلر (Rudolph Schindler) و ريچارد نوترا (Richard Neutra)، بودند كه تمامي در

كاليفرنياي جنوبي فعاليت مي كردند. مدرنيسم ملهم از اروپا اولين ظهور خود در ايالات متحده را با عمارت

Philadelphia Savings Fund Society (PSFS) ( 1932-1929) واقع در فيلادلفيا، شكل داد. طراحي اين بنا توسط

معمار آمريكايي جرج هاو (George Howe)، و ويليام لسكاس (William Lescaze)، معمار اهل سوئيس و تحصيل

كرده ي همان كشور، ساخته و پرداخته شد. فقدان پيرايه هاي تاريخي در بنا، سطوح صاف و صيقلي سنگ ها و

صفحات بزرگ شيشه اي در بنا، آن را با جنبش مدرن در اروپا بسيار مرتبط مي سازد.

اولين جنبش مدرن اروپايي كه تأثير گسترده اي را در آمريكا داشت، هنر دكو با اشكال ساده شده و تزئينات

هندسي اش، بود. اما معماران آمريكايي، مدرنيسم اروپايي را تا پس از جنگ جهاني دوم، يعني زمانيكه معماران

مهاجر آلماني آن را در ايالات متحده معرفي كردند، به طور كامل نپذيرفتند.

دو رويكرد طراحي متقابل، سالهاي بعد از 1970 را مشخص مي سازد. يك رويكرد سبك بين المللي مدرنيسم

را حتي در مقياسي بزرگتر بابناهاي حماسي، متنوع و اكسپرسيونيست، ادامه داد. خط مشي ديگر در مقابل

فقدان تجسمات و تصورات نمادين در اين شكل از مدرنيسم با الحاق جزئيات تاريخي و اشاراتي به معماري محلي،

عكس العمل نشان داد، البته با حفظ برخي از اصول مدرنيسم. رويكرد اخير كه گاه به عنوان پسا مدرنيسم شناخته

شده است، بيش از كيفيت انتزاعي كه در سبك بين المللي وجود داشت، مجذوب عرصه ي عمومي بود.