معماري ژاپني

معماري ژاپني (به ژاپني: (日本建築 (Nihon kenchiku) را به شكل عرفي با ساختمان‌هاي چوبي، با ارتفاع كم

و سقف‌هاي سفالي يا كاهگلي مي‌شناسند. در اين ساختمان‌ها درهاي كشويي (فوسوما) به جاي ديوار به كار

برده مي‌شوند و به اين ترتيب اين امكان را به دست مي‌دهند كه پيكربندي فضاهاي داخلي را، بسته به موقعيت،

بتوان تغيير داد. آدم‌ها در شكل سنتي معماري ژاپني معمولاً روي كوسن يا روي زمين مي‌نشستند.

صندلي‌ها و ميزهاي بلند تا قرن نوزدهم ميلادي چندان مورد استفاده نبود. اگرچه از قرن نوزدهم به

بعد ژاپن بسياري از نشانه‌هاي معماري غربي، مدرن و پست مدرن را در طرح‌هاي سنتي ژاپني ادغام كرده

و امروز در تكنولوژي و طراحي معماري پيشرو است.

تاريخچه

قديمي‌ترين آثار معماري ژاپن، كه به دوران پيشاتاريخ بازمي‌گردد، خانه‌هاي سادهٔ گودال شكل و انبارهايي بود،

منطبق با شيوهٔ زندگي مردمي شكارچي-گردآورنده. بعدتر، تحت تأثير معماري در سلسله هان چين كه از

طريق كره به ژاپن رسيده بود، انبارهاي غلات و اتاق‌هاي مخصوص تشريفات دفن مردگان طراحي پيچيده‌تري يافتند.

با ورود بوديسم به ژاپن در قرن ششم ميلادي ساخت معابدي در ابعاد بزرگ و با تكنيك‌هاي پيچيده در

به كار بردن چوب رونق گرفت. تحت تأثير دودمان تانگ و سوئيِ چين اولين پايتخت دائمي ژاپن در نارا بنا شد.

خيابان‌هاي شطرنجي نارا بر اساس الگوي پايتخت باستاني چين (شانگ-آن) طراحي شده‌است.

به تدريج ابعاد ساختمان‌ها افزايش يافت و به تبع آن واحدهاي استاندارد اندازه‌گيري پيدا شد و اصلاحاتي در

طرح‌بندي كلي ساختمان‌ها و طراحي باغ‌ها به وجود آمد. با رواج مراسم چاي سادگي و طراحي بي‌پيرايه،

در تقابل با معماري افراطي اشرافي، اهميت بيشتري يافت.

طي دوران اصلاحات ميجي در ۱۸۶۸، دو رخداد مهم تاريخ معماري ژاپن را دگرگون كرد. اولين رخداد جداسازي

قانوني كامي و بودا از يكديگر در سال ۱۸۶۸ بود كه به‌طور رسمي بوديسم و شينتو را از هم و معابد بودايي را از

معابد شينتو مجزا كرد. شكستن ارتباط اين دو كه بيش از هزار سال با هم پيوند داشتند، مستقيم و غير مستقيم

آسيب‌هاي فراواني به معماري ژاپن وارد كرد.

دومين رخداد اين بود كه ژاپن براي رقابت با ساير كشورهاي توسعه‌يافته، به غرب‌گرايي افراطي رو آورد.

در نتيجهٔ اين رخداد معماران خارجي و سبك‌هاي خارجي به ژاپن وارد شدند، اما به تدريج ژاپن معماران وطني را

تعليم داد و سبك ويژهٔ خود را به وجود آورد. معماراني كه از تحصيل در كنار معماران غربي بازمي‌گشتند سبك

بين‌المللي مدرنيسم را به ژاپن وارد كردند. با اين حال، تنها پس از پايان جنگ جهاني دوم بود كه معماران ژاپني

توانستند در صحنهٔ معماري بين‌المللي تأثيرگذار باشند، ابتدا با آثار معماراني چون كنزو تانگه و بعدتر با جنبش‌هاي

تئوريكي مانند متابوليسم.

معماري ما قبل تاريخ ژاپن

معماري ما قبل تاريخ كشور ژاپن از 5000 سال پيش از ميلاد مسيح آغاز شد و تا اوايل قرن هشتم ميلادي ادامه

داشت و به سه دوره ي Jomon, Yayoi, Kofun تقسيم مي‌شود. در دوره ي Jomon شاهد اولين نشانه‌هاي

معماري در ژاپن هستيم. در اين باره مي‌توان به گودال خانه‌هايي اشاره كرد كه محل سكونت بشر شكارچي

بوده‌اند. در دو كشور چين و كره نيز چنين گودال خانه‌هايي مشاهده شده‌اند. بشر ما قبل تاريخ شكارچي بود

و مهارت‌هاي كشاورزي اندكي داشت . در اين زمان شرايط آب و هوايي تأثير بسياري بر رفتار انسان‌ها داشت.

بشر اوليه سقف خانه ي خود را با علف مي پوشاند و براي جمع‌آوري آب باران كوزه‌هايي را بر روي آن قرار مي داد.

كف خانه نيز همان كف زمين بود. در اواخر اين دوره به دليل سرد شدن ناگهاني هوا و افزايش بارندگي جمعيت

انسان‌ها به شدت كاهش يافت. در اين زمان بود كه خانه‌هاي گرد سنگي ساخته شدند. دوره ي Jomon تا سال

سيصدم پيش از ميلاد ادامه داشت.

دوره ي Yayoi به عصر آهن ژاپن اطلاق مي‌شود و از 300 سال پيش از ميلاد مسيح آغاز و تا سال 300 ميلادي

ادامه داشت. در اين دوره بود كه ژاپني‌ها تحت تأثير معماري چين با استفاده از ابزارهاي فلزي توانستند كف

ساختمان خود را از زمين جدا كنند و بالا ببرند.